دنــیــا شــنــیــد آهِ نــیــسـتــانـی تـو  را              بـر نـیـزه دیـد آیـــنـــه گـــردانـی تو را

موج نسیم غمزده حـس کرد مـو به مـو              بر اوج نــیـــزه عـمـق پـریـشانی تو را

سنگی که قلب دخت علی را نشانه رفت             آمد شکست حـــرمـت پـیـشـانـی تــو را

قومی که سجده بـر بـُت ابـلـیس برده اند             انـکــار کـــرده انــد مـسـلمـانـی تــو را

آنـان که گوشـشان پر از آواز سکه شـد             نـشـنـیـده انــد لهـجــه ی قــرآنـی تــو را

بـا ایــنـهـمـه کـسـی نـتـوانـسـت کـم کند             یــک ذره از تــجــلـی عـرفــانی تـو را

بـعد از طـلوع سـرخ تو ای آفـتاب سبز             چـشـمـی نـدیــد مـغـرب پـایــانی تـو را